Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
radośnie — przysłów. od radosny Uśmiechać się radośnie. Był radośnie ożywiony. Pies szczekał radośnie. Patrzeć radośnie na świat … Słownik języka polskiego
kość — 1. pot. Coś rozeszło się, rozlazło się po kościach «coś skończyło się bez przykrych skutków»: Na szczęście sprawa jakoś rozeszła się po kościach i wszystko dobrze się skończyło. Cosm 12/2000. 2. pot. Czuć coś w kościach «odczuwać skutki wysiłku,… … Słownik frazeologiczny
odetchnąć — 1. pot. żart. Ma czym oddychać «o kobiecie mającej duży biust»: A mają dziewczyny czym oddychać, niektóre przynajmniej (...). PR roz 1999. 2. Oddychać pełną piersią a) «czuć się swobodnie, nie być niczym skrępowanym, czuć ulgę»: Ruszył powoli… … Słownik frazeologiczny
oddychać — 1. pot. żart. Ma czym oddychać «o kobiecie mającej duży biust»: A mają dziewczyny czym oddychać, niektóre przynajmniej (...). PR roz 1999. 2. Oddychać pełną piersią a) «czuć się swobodnie, nie być niczym skrępowanym, czuć ulgę»: Ruszył powoli… … Słownik frazeologiczny
hau — «wyraz, zwykle powtórzony, naśladujący szczekanie psa» Hau! hau! radośnie zaszczekał Azor … Słownik języka polskiego
jasno — jaśniej 1. «roztaczając lub zawierając dużo światła, blasku; nie ciemno, nie mroczno; widno» Palić się, płonąć, świecić jasno. W pokoju było jasno. Słońce świeci coraz jaśniej. przen. «radośnie, wesoło, beztrosko, pogodnie» Patrzeć jasno w… … Słownik języka polskiego
merdać — ndk I, merdaćają merdnąć dk Va, merdaćnął, merdaćnęła, merdaćnąwszy «o psach: kręcić, machać, kiwać (ogonem)» Pies merdał radośnie ogonem … Słownik języka polskiego
odkrzyknąć — dk Va, odkrzyknąćnę, odkrzyknąćniesz, odkrzyknąćnij, odkrzyknąćnął, odkrzyknąćnęła, odkrzyknąćnęli, odkrzyknąćnięty, odkrzyknąćnąwszy odkrzykiwać ndk VIIIb, odkrzyknąćkuję, odkrzyknąćkujesz, odkrzyknąćkuj, odkrzyknąćiwał, odkrzyknąćiwany… … Słownik języka polskiego
oswobodziciel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i książk. «ten, kto oswobodził, wyzwolił kogoś, coś» Witali radośnie oswobodzicieli. Oswobodziciele miasta … Słownik języka polskiego
ów — + owa, owo 1. «zaimek wskazujący towarzyszący rzeczownikowi, dziś najczęściej o zabarwieniu książk. i podn.» a) «wyróżniający kogoś lub coś spośród innych istot, przedmiotów podobnych; ten, ten właśnie» Oto ów znajomy. Tak się skończył ów sławny… … Słownik języka polskiego
